Ze zijn onmisbaar, iedere dag weer. En in deze roerige periode nóg meer. Wat zijn we trots op alle #zorghelden in Nederland. Ook de artsen en verpleegkundigen van TalentCare zetten zich keihard in voor hun patiënten. Hoe pakken zij dat aan? Wat doet de coronacrisis met hen? En hoe laden ze op na een lange dag? We vragen het Steffie (29), die als arts bij de crisisdienst GGZ in Almere werkt.
Hoe is het nu met je?
“Goed. Ik ben net terug van een weekje vakantie. Gek om te zien hoeveel er in een week tijd kan veranderen. Ons team is nu gesplitst. Per dag werkt één arts met een paar verpleegkundigen vanuit ons centrale kantoor in Almere. De rest werkt thuis. Soms is dat lastig. Het is makkelijker je gevoel bij een patiënt uit te drukken als je collega tegenover je zit. Maar misschien leren we door deze situatie wel om ons beeld van een patiënt nog beter in woorden uit te drukken.”
Hoe is het contact met je patiënten?
“Dat is nog steeds goed te doen. In de psychiatrie praten we vooral met patiënten, dus ik kan vrij makkelijk afstand houden. Als we patiënten thuis bezoeken, belt een collega eerst om te informeren of ze klachten hebben. We schudden geen handen meer. En als een patiënt hoest, niest én koorts heeft, dragen we allemaal mondkapjes.”
“Soms maak ik me zorgen: wat als nog meer collega’s uitvallen?”
“Huisbezoeken aan patiënten met minder zware klachten slaan we over. In plaats daarvan bellen we, telefonisch of via een videotool. De meeste patiënten gaan goed om met het coronavirus. Het onderwerp is vaak al onderdeel van alle gedachten in hun hoofd. Ik merk dat het helpt dat we bijvoorbeeld geen handen meer schudden. Zo laten we zien dat we het virus serieus nemen. Dat stelt patiënten gerust.”
Wat doet de coronacrisis met jou?
“Persoonlijk maak ik me niet veel zorgen. Maar op andere plekken binnen de GGZ zijn de eerste besmettingen geconstateerd. Omdat er al grote personeelstekorten zijn, denk ik weleens: wat als nog meer collega’s uitvallen?”
Hoe laad je op na een lange dag?
“Ik deel mijn huis met een aantal huisgenoten, dus ik voel me niet alleen. We eten samen, spelen een spelletje of kijken een film. En ik heb wat oude hobby’s opgepakt, zoals gitaar spelen, zingen en filmpjes bewerken.”
Welke ervaring uit de afgelopen weken is je het meest bijgebleven?
“Ik word blij van initiatieven die nu ontstaan, zoals een lokale gordijnenmaker die mondkapjes maakt van gordijnstof. En van al die mensen die vrijwilligerswerk doen. Hopelijk blijft dat. Ik hoop dat we ook blijven nadenken over de zorg buiten Nederland, bijvoorbeeld in vluchtelingenkampen. Wat mij verder opvalt: normaal gesproken krijgen we vaker klachten van patiënten. Nu hebben mensen meer geduld, ze zijn allang blij dat ze zorg krijgen. Het zou mooi zijn als dat vertrouwen blijft. We doen ons uiterste best, altijd.”
