Ze zijn onmisbaar, iedere dag weer. En in deze roerige periode nóg meer. Wat zijn we trots op alle #zorghelden in Nederland. Ook de artsen en verpleegkundigen van TalentCare zetten zich keihard in om goede zorg te blijven leveren. Hoe pakken zij dat aan? Wat doet de coronacrisis met hen? En hoe houden ze het hoofd koel? ANIOS Ouderengeneeskunde Anne Mak (27) vertelt hoe het haar vergaat.
Hoe is het nu met je?
“Goed. Mijn vriend en ik zijn allebei arts, dus we vinden veel steun bij elkaar. Mensen geven ons zelfs cadeaus. Een tasje met paaseitjes aan de deur bijvoorbeeld, of een lief kaartje van de buurvrouw die hulp aanbiedt. Het brengt ons in verlegenheid. We zijn dankbaar voor deze aandacht, maar voor ons is het harde werken normaal. Ik ben blij dat ik in deze heftige tijden iets kan bijdragen.”
Hoe is de situatie op je werk?
“Het is druk, intensief en soms verdrietig. Ik werk voor een grote organisatie. Ook hier zijn patiënten ziek geworden en mensen overleden. Maar het crisisteam doet het geweldig. Binnen drie weken bouwden we een volledige corona-unit voor de psychogeriatrische afdeling. Hier wonen ouderen met dementie. Het is heel moeilijk om hen uit te leggen dat ze vierentwintig uur per dag op hun kamer moeten blijven bij een verdenking van corona.
Ik heb geholpen de cohortafdeling op te zetten. Met een divers team van managers, kwaliteitsverpleegkundigen en technici praatten we over allerlei praktische en medische vraagstukken. Hoe maken we de afdeling brandveilig? Waar bewaren we medicatie? En hoe verdelen we de diensten? Als beginnend arts vond ik het superleuk en leerzaam om daaraan bij te dragen. Dankzij een goede samenwerking is het in korte tijd gelukt. Dat maakt me trots.”
“De coronacrisis zorgt ervoor dat ik extra gedreven ben”
Wat doet deze crisis met jou als zorgverlener?
“Het voelt dubbel. Aan het begin overleed een van mijn patiënten aan corona. Zijn vrouw was ook positief getest en kon niet naar zijn begrafenis. Dat greep me enorm aan. Het is zo onmenselijk. Als arts wil ik mijn patiënten het liefst zo persoonlijk mogelijk benaderen. Een praatje met de patiënt of een extra belletje met een familielid kan net dat verschil maken. Met dat soort dingen probeer ik het leed dan toch een beetje te verzachten. De coronacrisis zorgt ervoor dat ik extra gedreven ben. Werken tijdens deze crisis geeft me nog meer het gevoel dat ik iets bijdraag.”
Hoe laad je op na een lange dag?
“De eerste weken zat ik in een coronabubbel, het ging alleen nog daarover. Nu plan ik bewust coronavrije tijd in. Vorige week ging ik ‘thuis uit eten’ met mijn vriend. En met sporten en wandelen maak ik mijn hoofd leeg. Ook focus ik me op alle hartverwarmende initiatieven. Kinderen die armbandjes verkopen en met de opbrengst tulpen kopen voor verpleegkundigen, bijvoorbeeld. Of flatbewoners die samen zingen. Die saamhorigheid maakt me blij.”
