Arts Amber Ferwerda (30) heeft haar droombaan nog niet gevonden. Gaat ze de psychiatrie in? Wordt ze huisarts? Of kiest ze toch voor een functie buiten de zorg? Ze vertelt over haar zoektocht naar de ideale werkplek, die haar zowel onzekerheden als belangrijke inzichten brengt.
Als arts heb je veel verantwoordelijkheid over het leven van iemand anders. Dat idee heb ik altijd heel heftig gevonden. Tegelijkertijd kun je veel voor iemand betekenen. En het menselijk lichaam fascineert me al sinds ik jong ben. Mijn vader is bioloog. Als kind bestudeerden we samen weleens een koeienhart, dat hij bij de slager haalde. Enorm interessant.
Te groot verantwoordelijkheidsgevoel
Tijdens mijn opleiding bleef die verantwoordelijkheid een ding. Vaak vroeg ik me af: Kan ik dat wel? Ik weet nog dat ik tijdens mijn eerste coschap een patiënt onderzocht. De behandelend afdelingsarts herhaalde het lichamelijk onderzoek vervolgens niet.
Meteen schoot ik in paniek. Wat als ik niet goed gevoeld had? Of iets gemist had? Dan was het mijn schuld dat die patiënt niet goed geholpen werd. Later realiseerde ik me dat de arts-assistent zelf allang onderzoek had gedaan. Zij kende de klachten en de labwaarden. Ik voelde een veel grotere verantwoordelijkheid dan ik daadwerkelijk had als coassistent.
Zoekende naar de juiste plek
Na mijn studie begon ik op de geriatrie-afdeling van een ziekenhuis. Al snel merkte ik dat ik niet op mijn plek zat. Ik voelde me onvoldoende begeleid en de werksfeer was niet veilig. Bovendien had ik het gevoel dat ik stil stond in mijn ontwikkeling. Binnen een half jaar vertrok ik weer.
“Hier mogen mijn twijfels er zijn”
Al meteen na mijn studie had ik een gesprek met TalentCare. Ik was enorm zoekende. Welke richting wilde ik op? Wilde ik eigenlijk wel arts worden? Toch besloot ik eerst in het ziekenhuis te werken. Toen dat niet beviel, dacht ik weer na over mijn eerdere gesprek met TalentCare. Ik besloot ervoor te gaan. Een goede keuze, bleek al snel. Hier mogen mijn twijfels er zijn. Ik ben niet de enige die twijfelt over het vak.
Ook mag ik kwetsbaar zijn. Een verademing. Ik krijg de ruimte om na te denken over vragen als: Wat vind ík leuk? En bij welke baan komt dat terug? Het antwoord op die vragen ben ik nog steeds aan het uitvogelen.
Verschillende functies uitgeprobeerd
Bij TalentCare heb ik al veel verschillende ervaringen mogen opdoen. Ik begon op de crisisdienst in de psychiatrie. Na een jaar switchte ik naar de ouderenzorg, waar ik uiteindelijk ook de zorg kreeg over het hospice. Ik was nauw betrokken bij de laatste levensfase van de patiënt. Heel bijzonder. Nu ben ik arts op een polikliniek voor patiënten met stemmings- en angstklachten. Hier heb ik vooral medicatieconsulten.
Meer zelfvertrouwen
De contacten met patiënten doe ik alleen. Ik vraag supervisie wanneer ik hulp nodig heb. Die inschatting maak ik zelf. Dat betekent dus: verantwoordelijkheid. Maar dat bevalt me nu goed. Dat komt doordat ik meer ervaring heb opgedaan, waardoor mijn kennis en verantwoordelijkheid meer naar elkaar toegroeien. Het is nu duidelijk wat mijn taken zijn en wat een ander moet doen. Ik hoef niet alles alleen te doen.
Ik merk dat ik steeds meer vertrouwen in mezelf krijg. Als net afgestudeerd arts had ik het gevoel dat ik door de mand zou vallen. En dat zou blijken dat ik helemaal niet geschikt was als arts. Dit staat ook wel bekend als het imposter syndrome. Nu weet ik dat ik het werk aankan. En zo niet, dat ik het kan leren.
“Misschien ga ik wel iets heel anders doen”
Identiteitskwestie
Ik vind het werk als arts leuk en ik doe het met veel plezier. Maar dat sluit niet uit dat er geen andere functies zijn waar ik ook plezier uithaal. Misschien ga ik wel iets heel anders doen: andere artsen coachen, bijvoorbeeld. Dat doe ik nu af en toe als interne mentor en vind ik heel leuk. Zo’n switch is wel gek. Ik koppel mijn identiteit toch aan arts zijn. Maar ik ben ook meer dan dat.
Bij TalentCare bespreek ik mijn twijfels en overwegingen. Ook volgde ik een leertraject bij een van de coaches. Ik heb mezelf een jaar de ruimte gegeven om na te denken over mijn keuze. Daarom werk ik nu bewust wat minder. In juli 2021 wil ik de knoop doorhakken.
Sterker in mijn schoenen
Nu weet ik nog niet hoe mijn toekomst eruitziet, en dat mag. Ik heb al veel richtingen uitgeprobeerd. Ik probeer meer af te gaan op mijn gevoel, in plaats van mijn hoofd. Hopelijk komt het besluit dan vanzelf.
Mijn tip aan andere beginnende zorgverleners die twijfelen over hun vak: gun jezelf de tijd om na te denken over de toekomst en om werkervaring op te doen als arts. Natuurlijk is die onzekerheid eng. Maar je wordt er geen slechtere arts van als je wat langer de tijd neemt om uit te zoeken wat je écht wil. En in meerdere vakgebieden kennis opdoet. Integendeel, daardoor sta je straks juist sterker in je schoenen.
