Hassanin gooit het roer om en gaat in opleiding tot psychiater.

Zijn promotietraject is al bijna afgerond, zijn boek zo goed als klaar, maar toch besloot Hassanin (32) niet voor de opleiding tot orthopedisch chirurg te gaan. Werken buiten het ziekenhuis sprak hem meer aan. Binnenkort begint hij aan de opleiding tot psychiater. “Ik wil mensen begrijpen die vaak onbegrepen blijven.”

“Volgens mijn vrienden en familie ben ik een ander mens sinds ik niet meer in het ziekenhuis werk. Ik lach vaker en heb meer zin om leuke dingen te doen. Ook ben ik al zes kilo afgevallen. Zes kilo! Ik ga vijf keer per week naar de sportschool. Eerst sportte ik ook wel, maar was ik er toch met mijn hoofd niet bij. Ik ging gedachteloos van apparaat naar apparaat. Nu presteer ik beter, omdat ik meer energie heb.”

Vooral theorie interessant

“Mijn twijfels begonnen al tijdens de vooropleiding. In het begin hield ik dat nog voor me. Geef het eerst maar een kans, zei ik tegen mezelf, na een jaar orthopedie kun je pas echt de knoop doorhakken. Ik vond de theorie rondom orthopedie interessant en heb dan ook een promotietraject in deze richting gedaan. Mijn onderzoek gaat over de laesie die ontstaat bij schouderstabiliteit – de Hill-Sachs laesie – hoe je dat diagnosticeert en behandelt.

Als ANIOS kom je weinig in de operatiekamer. Ik mocht alleen assisteren, niet echt opereren. En dat verschil is groot. Toen ik eenmaal zelfstandig ging opereren, merkte ik dat het me eigenlijk helemaal niet lag. Rechttoe-rechtaan operaties vond ik interessant, maar vaak was het vooral priegelwerk. Daar ben ik niet zo van, kwam ik achter.

Ook merkte ik dat het patiëntencontact kort is in de orthopedie, dat vond ik jammer. Best veel collega’s in het ziekenhuis waren overspannen en er was geen cultuur van ‘we doen het samen’. Daar kwam bij dat ik weinig vrije tijd had en vaak moe thuiskwam.”

Naar de hele mens kijken

“Het was tijd om de knoop door te hakken en verder te kijken. Toen ik bij TalentCare begon, neigde ik al naar de psychiatrie. Mijn zus is psycholoog, dus ik dacht altijd: laat ik maar wat anders doen. Dat scheelt weer discussies over het werk tijdens familiegelegenheden. Achteraf was dat niet de beste motivatie voor een beroepskeuze, haha.

“Mijn manager Annemiek stelt prikkelende en scherpe vragen”

Wat me vooral aanspreekt aan de psychiatrie, is het feit dat je breder kijkt dan alleen de patiënt. Je kijkt ook naar het hele systeem om iemand heen: familie, financiën, huisvesting. In de orthopedische chirurgie is het toch wat nauwer. Je helpt bijvoorbeeld iemand met kniepijn om van die pijn af te komen. Natuurlijk is dat ook belangrijk, maar ik wilde naar de hele mens kijken – en alles wat invloed heeft op iemands mentale welzijn.

Ook vind ik het sociale aspect leuk aan de psychiatrie. Je werkt nauw samen met andere professionals, zoals casemanagers en verpleegkundigen. Hoe kunnen we iemand nu het beste helpen? Wat is daarvoor nodig?”

Spiegel voorgehouden

“Ik vroeg mijn zus en andere psychologen en psychiaters die ik kende wat zij leuk aan hun vakgebied vonden. Daarnaast besloot ik bij TalentCare te gaan werken, omdat ik 100% zeker wilde weten dat ik de goede keuze maakte. Vooral de coaching sprak me aan: ik kreeg echt een spiegel voorgehouden.

Ook de gesprekken met mijn manager Annemiek (Gottschalk, red.) hebben me veel inzicht gegeven. Zij stelt prikkelende en scherpe vragen. Wat maakt dat je de opleiding tot psychiater wil volgen? Waarom niet iets anders? Daardoor weet ik dat ik een weloverwogen keuze maak. Dat gaf Annemiek me ook mee, ze merkte dat ik overtuigd ben van mijn keuze. Een fijn idee.”

Vertrouwen winnen

“Nu werk ik op een werkplek in de psychiatrie. Dat bevalt enorm goed. Ik heb veel zin om tijdens de opleiding nog meer te leren. Dat is ook wel nodig, ik heb pas zes maanden ervaring en moet nog veel leren op medisch en communicatief vlak.

Het liefst ga ik werken met mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen, die bijvoorbeeld forensische problemen (vaak een combinatie van verslaving, psychiatrie en criminaliteit) hebben. Ik heb het idee dat die mensen toch vaak ongehoord blijven, of niet serieus genomen worden. Terwijl je echt een grote ingang kunt krijgen als je ze wel serieus neemt. Het lijkt me een uitdaging om het vertrouwen van die mensen te winnen.

Als het goed is, begin ik in april 2023 aan de opleiding. Naast mijn studie ben ik druk met het opzetten van een goede doelenproject. Sinds ik niet meer in het ziekenhuis werk, heb ik daar eindelijk tijd voor.”

Lees ook het verhaal van Varinder

Ook basisarts Varinder Singh geeft de voorkeur aan een carrière buiten het ziekenhuis. Hij kiest voor een opleiding tot arts ouderengeneeskunde. “Mijn werk sluit nu veel beter aan op mijn gezinsleven.”