We kijken graag naar anderen. Wachten vaak eerst af. En blijven dan hopen op die grote wijzigingen die de politiek gaat brengen. Hierdoor ontstaat er geen beweging om de zorg echt te verbeteren. Daarom bij deze een oproep aan alle bestuurders: Haal meer uit de zorgverbeteraars op je eigen werkvloer en geef ze meer ruimte in je organisatie! Zij kunnen namelijk nu al het verschil maken.
Goed, eerst een recap. Als we alle issues in de zorg plat slaan, zie ik twee problemen: 1. tijdsdruk (en dus werkdruk) door meer vraag naar zorg en oplopende personeelstekorten; en 2. financiële druk, ofwel: is het nog betaalbaar op de manier hoe we de zorg nu regelen en waar halen we de benodigde mensen vandaan? Hier is al veel over gezegd dus dat doe ik hier niet. Waarom, ik geloof dat het denken vanuit het huidige systeem niet meer aansluit bij de maatschappelijke en medische realiteit.
Patiënten hebben gedurende de afgelopen eeuw namelijk andere wensen gekregen. Ze willen meer dan ooit persoonlijk maatwerk. Beschikken vaak al over enige (internet)kennis. Bepalen zelf wel of ze behandeld willen worden of niet. Maken eigen afwegingen over waardig lijden en leven. Ga zo maar door. Aan de andere kant zijn zorgverleners niet langer die alwetende zorgprofessionals die voor elke klacht de ultieme remedie hebben. Nee, de diagnose en daaruit volgende behandelopties rollen (nu al en straks helemaal) zo uit de computer. Doordat slimme software en algoritmes, gekoppeld aan wereldwijde medische data, in no time zien wat er met meneer of mevrouw aan de hand is.
Interpretator
Zorgprofessionals moeten in de (nabije) toekomst daarom vooral het verschil maken op menselijk vlak. Invoelend en authentiek menselijk contact tussen zorgverlener en patiënt; dat is waar het – ’t liefst morgen al – om draait. Daar ben ik van overtuigd. Zeker als de medische kennisontwikkeling zo hard gaat dat geen student of arts de vernieuwingen meer kan bijbenen – ook al denkt men dat nu nog wel. Dan wordt zorg verlenen een kwestie van samen optrekken met de patiënt. Om dan eveneens samen de juiste afwegingen te maken na interpretatie van alle gegevens. Een afweging tussen kans op herstel en persoonlijke levenskwaliteit tijdens en na de behandeling. De zorgverlener wordt dus een interpretator: iemand die op basis van technologie aan de ene kant en intermenselijk contact aan de andere kant interpreteert. Om daarna echt samen met de patiënt af te wegen en te besluiten wat de vervolgstappen zijn. Deze rol past heel goed bij de intrinsieke motivatie van (jonge)zorgverleners. Want begaan zijn met het persoonlijk welzijn van mensen is voor veel zorgprofessionals de reden (geweest) om voor de zorg te kiezen.
Daar zit hun ware passie!
Zorgverbetertrajecten
Vandaag al bezig willen zijn met de zorg bieden van morgen. Die ambitie proef ik heel erg bij de nieuwe generatie zorgverleners, de millennials, waar ik dagelijks mee mag werken. Zij hebben de passie en nieuwsgierigheid maar missen soms alleen het lef om zich met deze frisse blikken te manifesteren in een stokoude en starre cultuur. Zonde! Immers, zij zijn zorgverbeteraars die niet in vaste hokjes zijn te plaatsen, maar juist de ruimte willen voelen binnen zorgorganisaties. Zodat zij actief kunnen helpen met verbeterslagen bedenken en doorvoeren. Wij stimuleren in onze eigen organisatie daarom ook het opzetten van (persoonlijke) zorgverbetertrajecten. Projecten die het verschil maken. En dat werkt.
Extra tijd voor een goed plan
Hoe we dat doen? We geven medewerkers extra tijd (en dus geld) als ze een doordacht verbeterplan hebben voor de zorg. Denk aan het ontwikkelen van een checklist ‘wel/niet zinvolle administratie’ om onnodige regeldrift in kaart te brengen. Of heel basic: aan het verbeteren van het onboarding-traject in de organisatie. Dat is zeer kosteneffectief voor zorgorganisaties met hoge verlooppercentages en… wel zo prettig voor nieuwkomers.
Dus zorgbestuurders van Nederland: geef jullie eigen zorgverbeteraars ook meer de ruimte! Want dan bereiden we ons samen goed voor op een fundamentele transformatie. Naar een zorgsysteem waarbij de mens weer echt centraal staat. Qua zorg bieden én zorg ontvangen.
