Vorige maand schreef ik hoe mijn toekomstplannen vorm kregen aan de keukentafel. En hoe mijn moeder, die zorgverlener is, mij inspireerde mijn doel te bereiken. Het zorgsysteem beetje bij beetje veranderen en verbeteren. Maar mijn moeder was niet de enige vrouw die mij inspireerde in mijn missie. Een verpleegkundige die al 35 jaar in het vak zat, motiveerde mij ook. En hoe.
Tijdens de afronding van mijn studie liep ik stage in een apotheek. Het nabijgelegen verpleeghuis belde de hele dag door; medicatie was niet juist geleverd, er waren per direct spuiten nodig, baxterrollen ontbraken en ga zo maar door. Datzelfde verpleeghuis klaagde ook over de apotheker. Was hij zich wel bewust van de urgentie van het correct leveren van medicatie? En hoe zat het met de medicatiereviews? Die werden ook niet gedaan! Aan dit alles wilde ik wat doen. We hebben als zorgverleners uiteindelijk hetzelfde doel, toch?
Samen de zorg verbeteren
Ik begon met het wegbrengen van de baxterrollen. Dit deed ik eens per week. Ik maakte contact met de verpleging. En luisterde naar hun verhalen. Waar liepen ze vooral tegenaan? Waar maakten ze zich zorgen om? Al snel vonden we raakvlakken. We zagen manieren om de zorg samen te verbeteren. Zo kwamen we erachter dat onze collega’s in de apotheek eigenlijk te weinig afwisten van de zorg in het verpleeghuis. De collega’s in de apotheek belden de verpleging dan ook veelal over problemen die in de praktijk helemaal geen problemen waren. Ik organiseerde een dagdeel waarmee de apothekersassistentes meeliepen met de verpleging. Zo ontstond er al snel wederzijds respect en begrip en kwam ik er wekelijks om de samenwerking te evalueren en te verbeteren.
“De glimlach op het gezicht van een dementerende patiënt kon een dag van de verpleegkundige maken”
Patiënten vragen naar hun mooiste herinneringen
Tijdens een van deze evaluatiemomenten ontmoette ik een verpleegkundige die me tot op de dag van vandaag inspireert. Al 35 jaar oefent deze dame het vak uit en nog steeds rent ze iedere dag met een grote glimlachdoor de gangen om haar patiënten te helpen. Het integreerde mij. Hoe kan iemand die al 35 jaar hetzelfde zware werk doet hier nog steeds zoveel energie uithalen? Ik besloot het haar op de man af te vragen.
Haar antwoord: ze besefte dat ze van betekenis was. Iedere dag weer. Bijvoorbeeld door een oudere vrouw even te helpen herinneren aan vroeger. Aan haar mooiste ervaring. De glimlach op het gezicht van een dementerende patiënt kon een dag van de verpleegkundige maken. Dus besloot ze jaren geleden om iedere dag tien minuten de tijd te nemen om te doen waar ze écht gelukkig van werd. Iedere dag vroeg ze een patiënt naar diens mooiste herinnering. Dit schreef ze op in haar dagboek en aan het einde van de dag las ze een paar verhalen terug. Op deze manier besefte ze zich wat een prachtig verhaal er achter elke patiënt schuilt. En dat ze dit samen met de patiënt mocht herbeleven. Al was het maar tien minuten.
Het voorbeeld volgen van de verpleegkundige
Het mooie was: wat deze ene inspirerende zorgverlener deed, beïnvloedde de hele zorginstelling. Een ANIOS besloot van haar dagboeken gedichtjes te maken. Een andere verpleegkundige lijstte deze gedichtjes weer in. En hing deze vervolgens op in de kamer van de patiënt in kwestie. Als het bezoek en de verzorging op de kamer van de patiënt kwam, lazen ze het gedichtje voor en herinnerden ze de patiënt wederom aan de mooiste herinnering in het leven.
Deze verpleegkundige liet mij zien: zo kan het ook. Wees je bewust van waar je het allemaal voor doet als zorgverlener. Maak je dat besef eigen en zorg dat het in je systeem komt. Zelf probeer ik dat dagelijks te doen. Door iedere dag tijd vrij te maken waarmee ik écht toegevoegde waarde heb in mijn eigen rol. Laten we allemaal het voorbeeld van deze verpleegkundige volgen. En ervaren hoe deze houding de kwaliteit van zorg kan verbeteren. Iedere dag weer.
